Nog 1 keer

De trouwe supporters zitten er al lang op te wachten. Eindelijk kan je hieronder de verslagjes van de wedstrijden in Izegem en Knokke lezen. Zondag volgt dan alweer de laatste triathlon van het seizoen in Ieper. Ik verwacht geen knalprestatie, maar hopelijk kan ik het triathlonseizoen met een goed gevoel afsluiten.
Daarna duiken we de donkere herfst in, maar vanaf januari zal het licht schijnen!

Zwintriathlon Knokke

Na de wedstrijd in Izegem kwam het besef dat ik het anders zou moeten aanpakken als ik in de laatste 2 wedstrijden van het seizoen nog iets wou presteren. Ik was vooral ontgoocheld over mijn zwemmen. Ik deed daarom enkele extra zwemtrainingen. Ik mocht immers van de organisatie opnieuw vanop de eerste rij tussen alle toppers vertrekken. Ik weet dat ik op basis van mijn totaaltijd daar niet op mijn plaats sta, maar in het zwemmen kan ik wel mijn mannetje staan. Ik wou dan ook bewijzen dat ik die plaats waard ben. Zodra Miss België het startschot had gegeven, vertrok ik in een hoog tempo. Ik kon mijn snelheid vasthouden tot aan de boei. Bij het terugkeren kon ik makkelijk in de voeten volgen. Toen ik aan wal kroop zag ik nog net Bart Aernouts voor mij lopen. Ook Gilles Cottyn en Koen Hoeybergs zaten in mijn buurt. Het zwemmen was dus een stuk beter dan Izegem. Na een vlotte wissel sprong ik als 22e op de fiets. Het was even schrikken toen ik net na de wisselzone plots Rutger Beke zag liggen. Het fietsparcours was dit jaar vernieuwd en zo kregen we 45km voorgeschoteld. Het eerste deel was leuk met de wind vooral in het voordeel, maar na het keerpunt in Cadzand kwam de wind in het nadeel en werd het stevig stoempen om dat cijfer op de fietscomputer niet teveel te laten zakken. Dat lukte aardig en ook in de laatste kilometers richting zeedijk kan ik het tempo vasthouden. Na zo'n lastige fietsproef is het altijd bang afwachten hoeveel jus er nog in de benen zit. Na een vlotte wissel vertrok ik heel snel, maar het gebrek aan loopkilometers vooraf liet zich snel voelen. Ik moest een tandje terugschakelen, maar een degelijke looptijd onder de 45' zit er tot aan het laatse keerpunt zeker nog in. Helaas heb ik iets teveel verval in de laatste kilometers en kom ik uit op een tijd van 45'38". Toch ben ik heel tevreden over mijn wedstrijd. Ondanks de mindere voorbereiding slaag ik er toch in om een degelijke wedstrijd te doen.

Zwemmen (incl T1) : 15:41 (22e tijd)
Fietsen: 1:16:20 (153e tijd)
T2 : 1:01
Lopen: 45'38" (255e tijd)
Totaal: 2:18:42 (114e op 802 finishers)

BK Kwart triathlon Izegem

Mijn trainingsdagboek is bijna net zo leeg als deze blog sinds Ironman Frankfurt. Het was immers tijd om te genieten van een welverdiende rustperiode na een druk voorjaar.
Ik stond zaterdag dan ook met beperkte ambities aan de start van het BK triatlon in Izegem.

Het goeie weer van de voorbije weken zorgde ervoor dat de watertemperatuur boven de 22° uitkwam. Er moest dus zonder wetsuit gezwommen worden.Normaal moet dit in mijn voordeel zijn, maar het gebrek aan zwemkilometers liet zich duidelijk voelen. Ik kwam pas als 48e uit het water in 23'. Onder normale omstandigheden zou dit minstens 1 minuut sneller moeten. Ondanks enkele kleine haperingen ging mijn wissel redelijk vlot en kon ik mij op gang trekken voor 3 rondjes. De eerste ronde draaide het echter compleet vierkant. De benen leken onmiddellijk te verzuren en ik moest enkele goeie groepjes zomaar laten rijden. Zelfs de brug in Izegem voelde aan als de Kluisberg. In het begin van de 2e ronde kon ik dan toch aanpikken bij een mooi groepje met clubgenoten Tom, Bert en Kurt. Ik kon even op adem komen en de benen begonnen steeds beter te voelen. Ik kon relatief makkelijk volgen. We raapten zelfs nog enkele mannen op die ik even voordien had moeten laten rijden. Zo kon ik min of meer mijn plaats behouden bij het binnenkomen van de 2e wissel. Maar onderweg voelde ik mijn maag al wat protesteren. Waarschijnlijk had ik voor en tijdens de wedstrijd wat teveel suikers opgenomen. Het lopen zou dus overleven worden. Ik besloot enkel water aan te nemen, maar dit bracht weinig verbetering. Langzaam kwam ik in een iets beter tempo, maar vlot ging het totaal niet. Ik liep dus de wedstrijd uit op 'cruise control', goed voor een 110e plaats in 2u25.
Achteraf gezien kan ik wel leven met mijn prestatie, maar als ik nog iets wil presteren in de laatste 2 wedstrijden (Knokke & Ieper) zal ik het trainingsvolume terug moeten opkrikken.

Ironman Frankfurt : het verslag

Na een veel te korte nacht, een laatste poging om nog koolhydraten te stapelen en nog half slapend kruip ik zondagmorgen om 4u30 in het busje dat ons van het hotel naar het centrum van Frankfurt brengt. Ik stel me verschillende keren dezelfde vraag: “Waar ben ik nu weer aan begonnen?”. En dan klinkt plots de hemelse stem van Freddy Mercury door de luidsprekers: ‘Don’t stop me now’ .In een klap slaat mijn stemming volledig om: ik zie het terug helemaal zitten en neem me voor de hele dag het beste van mezelf te geven.
In het centrum van Frankfurt nemen we de bus naar de zwemstart in de Langener Waldsee. Bij het binnentreden van de wisselzone krijg ik een eerste keer kippevel. Het is alsof er nu echt geen weg meer terug is. Ik maak me rustig klaar voor de wedstrijd en begeef me dan naar de zwemstart. Het is een indrukwekkend zicht: een prachtig meer, meer dan 2500 atleten en een pak toeschouwers. Ik word er zelfs even emotioneel van. Na de start van de pro’s en de eerste 300 age-groupers om 6u45 ga ik in het water. Hoewel het nog 15 minuten is tot we starten zie ik al een pak atleten aan de startlijn liggen. Omdat ik vooraan wil starten besluit ik mij ook al klaar te leggen. Ik vind een plaatsje op de eerste rij en vanaf dan is het aftellen naar de start. Om 7u klinkt eindelijk het startschot. Bijna meteen heb ik vrije ruimte en kan ik mijn eigen tempo zwemmen. Het zwemmen gaat bijzonder vlot. Na 52’53 kom ik uit het water, goed voor een 59e tijd overall en 12e plaats in mijn categorie. Zo snel had ik zeker niet verwacht, zeker gezien de beperkte zwemtrainingen.
Na een rustige wissel spring ik op de fiets. De eerste 12km richting Frankfurt gaan in licht dalende lijn. Ik begin rustig en zoek mijn eigen tempo. In Frankfurt beginnen we aan 2 rondes van 84km met 7 hellingen. Op de eerste hellingen voelen de benen super en ga ik eigenlijk iets te snel, want ik haal atleten die mij net voorbij reden terug in. De latere hellingen probeer ik meer op reserve te rijden. Dat is niet altijd makkelijk, want langs de weg staat een massa volk (volgens sommige bronnen 450.000 toeschouwers). Op Heartbreak Hill spelen zich dan ook echte Tour de France taferelen af. Overal hoor ik mijn naam roepen en rij ik tussen dikke rijen mensen.
Na 100km fietsen krijg ik een mentaal dipje. De benen laten zich al voelen en ik krijg schrik want er moet nog 80km gereden worden. Ik vrees dat ik nooit het einde ga halen en langzaam nemen de negatieve gedachten de bovenhand. Even twijfel ik om uit de wedstrijd te stappen, maar ik blijf doortrappen. Ik laat het tempo zakken en blijf op mijn eten en drinken letten. Mijn tweede ronde is dan ook meer dan 15 minuten trager als mijn eerste, maar langzaam kom ik er terug door. Ik wil me niet zomaar gewonnen geven.
In de wisselzone neem ik de tijd om propere kousen aan te trekken, laat me insmeren met zonnecrème en maak nog een plasje. Met een bang hart begin ik te lopen, maar het gevoel tijdens de eerste meters is meteen goed. Ik loop de eerste kilometers aan 11 per uur. Dit had ik nooit verwacht. Voor me zie ik clubgenoot Frank voor me lopen. Door een blessure kan hij helaas niet voluit gaan, maar voor mij is hij een perfect mikpunt. Van trainer Dirk krijg ik nog 3 belangrijke tips mee: eten, drinken en afkoelen. Bij elke bevoorradingspost neem ik cola en water, af en toe aangevuld met een gel en zout. Om af te koelen kap ik regelmatig een bekertje ijs in mijn triathlonpakje.
De eerste 2 ronden gaan vlot voorbij. Vooraf had ik vooral schrik van de 3e ronde en langzaam voel ik het verval komen. Toch kan ik doorbijten en het verval beperken. Ik besluit om vanaf nu de bevoorradingsposten al wandelend te nemen. Zo kan ik zeker voldoende drinken, want het is snikheet.
Vanaf halverwege de 3e ronde kan ik beginnen aftellen, maar de schrik voor een klop van de hamer blijft. Die schrik blijft zelfs tot op 1 km van het einde. Maar als ik dan eindelijk rechts mag afdraaien richting finish op de Römerberg weet ik het zeker: ik ga finishen in een knappe tijd!
Ik geniet van mijn gloriemoment op de rode loper en zie een schitterende tijd van 11u09 op het scorebord. Dit had ik nooit verwacht! Vooraf wou ik me niet vastpinnen op een tijd, maar stiekem hoopte ik op een tijd rond de 12 uur.
Na de finish word ik begeleid naar het atletendorp. Na een heerlijke douche en wat eten is het tijd om samen met de supporters te genieten van een terrasje. Rond 22u trekken we terug richting finish om de aankomst van de laatste deelnemers mee te maken. Om 23u wordt de wedstrijd officieel afgesloten met Heroes van David Bowie. Vandaag voelde ik me ook ‘hero for one day’. Maar zonder de steun van veel mensen had ik het nooit gekund:
Elke, de ITC’ers en supporters ter plaatse en alle supporters op het thuisfront.
Voor elk van jullie een dikke merci! Dit was een onvergetelijke dag.

Yes, I can!

Zondag overtrof mijn stoutste verwachtingen. Na een schitterende dag zette ik een grote kers op de taart. Na 11u09 liep ik over de finishlijn van mijn eerste Ironman.
Een uitgebreid verslag volgt de komende dagen, maar eerst nog wat nagenieten en alle emoties en indrukken verwerken.

Oef!

Vrijdagavond werkte ik mijn laatste duurloop af. Daarmee zijn alle zware trainingen in voorbereiding op Ironman Frankfurt achter de rug. Vanaf nu is het rusten en de reserves terug aanvullen.
Hoewel het af en toe mentaal en fysiek zwaar was, kijk ik met een goed gevoel terug op de voorbije 6 maanden. Ik heb genoten van de meeste trainingen en heb verschillende keren mijn grenzen kunnen verleggen.
Hoogtepunten waren de Amstel Gold Race (eerste maal solo 200km gereden), de lange fietstrainingen met de collega-ironmen en de lange duurlopen in het mooie landschap van Wortegem en omstreken.
Ik heb ook alle trainingen zonder blessures kunnen afwerken. Af en toe was er eens een klein pijntje, maar ik kon steeds blijven doortrainen.
De voorbereiding was dan ook bijna perfect. Hopelijk kan ik volgende week de vruchten plukken. De komende dagen volgt nog een voorbeschouwing op de wedstrijd zelf.

1/6/9 - Triathlon l'Eau d'Heure

Voor de laatste wedstrijd in de voorbereiding op Frankfurt trokken we naar de andere kant van het land. In het prachtige kader van les lacs de l'Eau d'Heure gaven bijna 1000 atleten een ganse dag het beste van zichzelf. Na de jeugd en de recreatieve wedstrijden in de voormiddag was het in de namiddag aan de grote jongens voor de kwart triathlon met onder ander een flinke delegatie ITC'ers aan de start.
Voor de start was ik vrij ontspannen, maar de zwemstart zorgde voor de nodige adrenaline. Zo'n start heb ik nog nooit meegemaakt. Niemand scheen te weten of we nu vanop de kant of van in het water moesten starten. Toen de referees toch nog een startlijn wouden ophangen, bleek deze veel te kort. De referees bleven treuzelen en probeerden tevergeefs de meute atleten in bedwang te houden. Uiteindelijk begon iedereen maar te zwemmen zonder dat er een officieel startschot werd gegeven. Gelukkig lag ik redelijk vooraan en liet ik me niet verrassen. Ik kon vlot opschuiven en na de eerste boei had ik vrije baan. Voor me zag ik een groepje zwemmen en met een kleine versnelling kon ik aanpikken. Zo kon ik de rest van de zwemproef vlot afwerken. De extra zwemtrainingen van de voorbije weken hebben geloond, want ik kwam als 14e uit het water samen met Pieter Vanhee en Gilles Cottyn.
Na een degelijk wissel sprong ik op de fiets voor 42km fietsen op een golvend parcours met een stevige helling van 9%. Het fietsen ging bijzonder goed en het was genieten van het prachtige parcours, alleen spijtig dat het parcours niet verkeersvrij was. Ook de laatste strook naar de wisselzone over een kiezelpad zorgde voor een gevaarlijke situatie. In de wisselzone nam ik de tijd om kousen en schoenen aan te trekken. Eenmaal op weg voor de loopproef voelde ik dat het fietsen toch heel wat krachten gevraagd had. Het lopen ging dan ook moeizaam. Aan het keerpunt zag ik heel wat gekende concurrenten vlak achter mij. Ik mocht dus zeker niet stilvallen en blijven gaan. Op de strook onverhard omhoog kreeg ik het wel zwaar, maar gelukkig stonden trainers Dirk en Pascale boven voor mentale ondersteuning. Ook de tweede ronde probeerde ik het tempo zo hoog mogelijk te houden. Gelukkig bleef de echte klop van de hamer uit, maar het bleef zwaar. Ik had 's morgens niet zoveel gegeten en betaalde daar wellicht nu de tol voor. Uiteindelijk bleek mijn looptijd nog mee te vallen (44'30"). Helaas is er nog geen uitslag met tussentijden beschikbaar zodat ik niet kan vergelijken met de concurrenten.
Deze wedstrijd zorgt in elk geval voor voldoende motivatie om er nog een paar weken stevig in te vliegen. Hopelijk kan ik dan in Frankfurt de vruchten plukken van de vele trainingsarbeid de voorbije maanden.

Met veel vraagtekens stond ik zondag aan de start van de 1/2e triathlon in Leuven. Typisch voor de eerste wedstrijd van het seizoen, maar deze keer was er meer aan de hand. De dagen voor de wedstrijd voelde ik me moe en futloos. Ik twijfelde zelfs even of ik wel zou starten. Gelukkig deed wat extra rust wonderen en voelde ik me op zaterdag al heel wat beter. Maar ik wist natuurlijk niet hoe mijn lichaam zou reageren tijdens de wedstrijd.
Met een kwartiertje vertraging mochten we de Plas induiken voor 2,5km zwemmen. Het was even wennen aan de nieuwe wetsuit en het zwemmen in open water. De koude viel al bij al nog mee en zonder heel diep te gaan kwam ik als 30e uit het water. In de wisselzone trok ik een extra fietstruitje aan, zeker geen overbodige luxe met dit weer. Op de fiets voelde ik onmiddellijk dat ik geen goeie fietsbenen had. Op de aanloopstrook richting Leuven zocht ik vergeefs naar het goeie ritme. De eerste passage bij de supporters in het centrum van Leuven zorgde voor een kleine mentale boost. Maar op de steile klim in Wilsele kreeg ik het terug moeilijk. De wind leek steeds harder te blazen. Af en toe had ik ook het gevoel met platte banden te rijden. Vooral mentaal was het moeilijk om te blijven doorgaan, zeker in de laatste ronde met de stevige tegenwind richting Leuven. Ik was dan ook blij toen ik mijn fiets in de wisselzone mocht zetten. Ik nam de tijd om mijn loopschoenen en kousen aan te trekken. In tegenstelling tot het fietsen voelde het lopen wel direct goed aan. De hartslag en het tempo zaten meteen goed. Het parcours was niet gemakkelijk: veel draaien en keren, kasseien, een stevige afdaling en enkele hellende stroken. Daardoor werd het tempo dikwijls gebroken. Toch kon ik vlot blijven doorlopen. De laatste ronde probeerde ik zelfs nog wat te versnellen. Ik kreeg het nog even lastig op laatste klim in de Naamsestraat, maar gelukkig was het laatste stuk richting finish in dalende lijn.
Toen ik na de wedstrijd mijn fiets ging halen, bleek dat mijn voorband half plat stond. Mijn vermoeden tijdens het fietsen bleek dus te kloppen. Het is natuurlijk moeilijk in te schatten hoeveel tijd ik hierdoor verloor, maar het verklaart misschien wel waarom ik geen enkel groepje kon volgen.
Toch houd ik een goed gevoel aan deze wedstrijd over. Ik liep sneller dan vorig jaar in Brasschaat, terwijl het parcours nu een stuk moeilijker was. Aan het zwemmen en fietsen moet nog gewerkt worden, maar daar hebben we nog 6 weken voor.
Z - 0:34:26 (30e tijd)
F - 2:32:25 (192e tijd, inclusief 2 wissels)
L - 1:38:21 (187e tijd)
totaal: 4:45:12 (146e plaats)

Vlammen in Brugge

Om de snelle spiervezels te prikkelen stond gisteren een loopwedstrijd op het programma. Samen met 4 collega-ITC'ers hadden we op aanraden van onze trainer voor 'Dwars door Brugge' (14,5km) gekozen.
Ik was er niet helemaal gerust in, want de dag voordien had ik nog een stevige fietstraining van dik 4 uur in de Vlaamse Ardennen gedaan. Ook het parcours oogde niet gemakkelijk met de vele kasseitjes in de Brugse binnenstad, niet direct mijn favoriete ondergrond om op te lopen.

Na een goeie opwarming zocht ik een plaatsje in het startvak. Ik dacht dat ik redelijk vooraan stond, maar toen het startschot werd gegeven duurde het toch 500m eer ik mijn eigen tempo kon lopen. De eerste kilometers gingen bijzonder vlot. Ik passeerde de 3 km net boven de 12 minuten. Ook de volgende kilometers gingen beter dan verwacht. Ik leek over de kasseien te vliegen en kon van groepje naar groepje lopen. Aan het 10-km punt was mijn wedstrijd al geslaagd. Ik passeerde er in 41'35", mijn snelste tijd ooit op 10km. Een snelle rekensom leerde mij dat een tijd rond het uur er zeker nog in zat. Er zat dus niets anders op dan het tempo hoog te houden. De laatste kilometers perste ik er nog alles uit. Aan het bord van de 14km wist ik nog steeds niet of het zou lukken. Tot op de finish bleef ik alles geven. Toen ik afdrukte en op mijn polar keek, viel het verdict - 1:00:00 YES! Mijn snelste loopwedstrijd ooit! In de officiële uitslag waren ze zelfs zo vriendelijk om 0:59:59 te noteren, goed voor een 275e plaats.

Dit was dus een meer dan geslaagde test, maar het echte werk moet natuurlijk nog komen. Komende zondag zal het andere koek zijn, want dan staat de halve triatlon in Leuven op het programma. Ik hoop in elk geval revanche te nemen voor mijn opgave 2 jaar geleden.