Ironman Frankfurt : het verslag

Na een veel te korte nacht, een laatste poging om nog koolhydraten te stapelen en nog half slapend kruip ik zondagmorgen om 4u30 in het busje dat ons van het hotel naar het centrum van Frankfurt brengt. Ik stel me verschillende keren dezelfde vraag: “Waar ben ik nu weer aan begonnen?”. En dan klinkt plots de hemelse stem van Freddy Mercury door de luidsprekers: ‘Don’t stop me now’ .In een klap slaat mijn stemming volledig om: ik zie het terug helemaal zitten en neem me voor de hele dag het beste van mezelf te geven.
In het centrum van Frankfurt nemen we de bus naar de zwemstart in de Langener Waldsee. Bij het binnentreden van de wisselzone krijg ik een eerste keer kippevel. Het is alsof er nu echt geen weg meer terug is. Ik maak me rustig klaar voor de wedstrijd en begeef me dan naar de zwemstart. Het is een indrukwekkend zicht: een prachtig meer, meer dan 2500 atleten en een pak toeschouwers. Ik word er zelfs even emotioneel van. Na de start van de pro’s en de eerste 300 age-groupers om 6u45 ga ik in het water. Hoewel het nog 15 minuten is tot we starten zie ik al een pak atleten aan de startlijn liggen. Omdat ik vooraan wil starten besluit ik mij ook al klaar te leggen. Ik vind een plaatsje op de eerste rij en vanaf dan is het aftellen naar de start. Om 7u klinkt eindelijk het startschot. Bijna meteen heb ik vrije ruimte en kan ik mijn eigen tempo zwemmen. Het zwemmen gaat bijzonder vlot. Na 52’53 kom ik uit het water, goed voor een 59e tijd overall en 12e plaats in mijn categorie. Zo snel had ik zeker niet verwacht, zeker gezien de beperkte zwemtrainingen.
Na een rustige wissel spring ik op de fiets. De eerste 12km richting Frankfurt gaan in licht dalende lijn. Ik begin rustig en zoek mijn eigen tempo. In Frankfurt beginnen we aan 2 rondes van 84km met 7 hellingen. Op de eerste hellingen voelen de benen super en ga ik eigenlijk iets te snel, want ik haal atleten die mij net voorbij reden terug in. De latere hellingen probeer ik meer op reserve te rijden. Dat is niet altijd makkelijk, want langs de weg staat een massa volk (volgens sommige bronnen 450.000 toeschouwers). Op Heartbreak Hill spelen zich dan ook echte Tour de France taferelen af. Overal hoor ik mijn naam roepen en rij ik tussen dikke rijen mensen.
Na 100km fietsen krijg ik een mentaal dipje. De benen laten zich al voelen en ik krijg schrik want er moet nog 80km gereden worden. Ik vrees dat ik nooit het einde ga halen en langzaam nemen de negatieve gedachten de bovenhand. Even twijfel ik om uit de wedstrijd te stappen, maar ik blijf doortrappen. Ik laat het tempo zakken en blijf op mijn eten en drinken letten. Mijn tweede ronde is dan ook meer dan 15 minuten trager als mijn eerste, maar langzaam kom ik er terug door. Ik wil me niet zomaar gewonnen geven.
In de wisselzone neem ik de tijd om propere kousen aan te trekken, laat me insmeren met zonnecrème en maak nog een plasje. Met een bang hart begin ik te lopen, maar het gevoel tijdens de eerste meters is meteen goed. Ik loop de eerste kilometers aan 11 per uur. Dit had ik nooit verwacht. Voor me zie ik clubgenoot Frank voor me lopen. Door een blessure kan hij helaas niet voluit gaan, maar voor mij is hij een perfect mikpunt. Van trainer Dirk krijg ik nog 3 belangrijke tips mee: eten, drinken en afkoelen. Bij elke bevoorradingspost neem ik cola en water, af en toe aangevuld met een gel en zout. Om af te koelen kap ik regelmatig een bekertje ijs in mijn triathlonpakje.
De eerste 2 ronden gaan vlot voorbij. Vooraf had ik vooral schrik van de 3e ronde en langzaam voel ik het verval komen. Toch kan ik doorbijten en het verval beperken. Ik besluit om vanaf nu de bevoorradingsposten al wandelend te nemen. Zo kan ik zeker voldoende drinken, want het is snikheet.
Vanaf halverwege de 3e ronde kan ik beginnen aftellen, maar de schrik voor een klop van de hamer blijft. Die schrik blijft zelfs tot op 1 km van het einde. Maar als ik dan eindelijk rechts mag afdraaien richting finish op de Römerberg weet ik het zeker: ik ga finishen in een knappe tijd!
Ik geniet van mijn gloriemoment op de rode loper en zie een schitterende tijd van 11u09 op het scorebord. Dit had ik nooit verwacht! Vooraf wou ik me niet vastpinnen op een tijd, maar stiekem hoopte ik op een tijd rond de 12 uur.
Na de finish word ik begeleid naar het atletendorp. Na een heerlijke douche en wat eten is het tijd om samen met de supporters te genieten van een terrasje. Rond 22u trekken we terug richting finish om de aankomst van de laatste deelnemers mee te maken. Om 23u wordt de wedstrijd officieel afgesloten met Heroes van David Bowie. Vandaag voelde ik me ook ‘hero for one day’. Maar zonder de steun van veel mensen had ik het nooit gekund:
Elke, de ITC’ers en supporters ter plaatse en alle supporters op het thuisfront.
Voor elk van jullie een dikke merci! Dit was een onvergetelijke dag.