Voor het eerst sinds lang nog eens een luie zondagnamiddag thuis, dus tijd om nog eens de kalender voor de komende maanden te bekijken.
Het triathlon seizoen eindigt op 5 september met de zwintriathlon, maar ik heb daarna nog enkele leuke uitdagingen:
22/09: Leiecorrida in Deinze (loopwedstrijd over 12.9km)
5/10: 1/2 marathon rapper dan een ezel in Kuurne
14/10: BK Zwemmen in Lokeren (proeven nog te bepalen)
En dan zal het tijd zijn voor een winterslaapje...
Sunday, August 26, 2007
Thursday, August 23, 2007
Het triathlonseizoen begint op zijn laatste benen te lopen. De Europese Ironman-wedstrijden zijn zondag afgesloten met IM UK waar enkele belgen knap presteerden. Voor de gelukkigen is er natuurlijk nog de moeder van alle triathlons in Hawaii.
Dichter bij huis was er zondag de Mr T triathlon in Gent. Dit is een van de weinige wedstrijden waar het volledig om de pure recreant draait. Het was dan ook mooi om te zien hoe heel wat mensen genoten van hun allereerste triathlon. Op geen enkele wedstrijd zie je zoveel mensen met een grote smile op hun gezicht rondfietsen en -lopen. Ik herkende de verhalen over kippevel bij de finish onmiddellijk. Het is ondertussen al meer dan 4 jaar geleden dat ik zelf dat gevoel voor het eerst mocht beleven in De Haan. Hoewel na al die wedstrijden het grote 'wauw'-gevoel al een stuk verminderd is, geeft de finish halen van een triathlon mij nog altijd een grote voldoening. Bij een goeie prestatie durft zelfs dat haar in mijn nek nog wel eens rechtkomen.
Ondertussen ben ik begonnen aan de voorbereiding op mijn laatste triathlon dit jaar, de Zwintriathlon in Knokke. Ik mag er opnieuw op de eerste rij starten tussen de grote jongens met startnummer 101. Naast mij staat met nummer 100 letterlijk en figuur een grote jongen, met name Rutger Beke. Als ik voor hem uit het water geraak, vergis ik me misschien wel per ongeluk van fiets ;-) Maar ik vrees dat ik hem enkel ga zien als hij me dubbelt. In elk geval, reden genoeg om nog enkele weken door te trainen.
Dichter bij huis was er zondag de Mr T triathlon in Gent. Dit is een van de weinige wedstrijden waar het volledig om de pure recreant draait. Het was dan ook mooi om te zien hoe heel wat mensen genoten van hun allereerste triathlon. Op geen enkele wedstrijd zie je zoveel mensen met een grote smile op hun gezicht rondfietsen en -lopen. Ik herkende de verhalen over kippevel bij de finish onmiddellijk. Het is ondertussen al meer dan 4 jaar geleden dat ik zelf dat gevoel voor het eerst mocht beleven in De Haan. Hoewel na al die wedstrijden het grote 'wauw'-gevoel al een stuk verminderd is, geeft de finish halen van een triathlon mij nog altijd een grote voldoening. Bij een goeie prestatie durft zelfs dat haar in mijn nek nog wel eens rechtkomen.
Ondertussen ben ik begonnen aan de voorbereiding op mijn laatste triathlon dit jaar, de Zwintriathlon in Knokke. Ik mag er opnieuw op de eerste rij starten tussen de grote jongens met startnummer 101. Naast mij staat met nummer 100 letterlijk en figuur een grote jongen, met name Rutger Beke. Als ik voor hem uit het water geraak, vergis ik me misschien wel per ongeluk van fiets ;-) Maar ik vrees dat ik hem enkel ga zien als hij me dubbelt. In elk geval, reden genoeg om nog enkele weken door te trainen.
Thursday, August 16, 2007
1/4 triatlon Izegem - beginnersfouten
Woensdag nam ik al voor de 4e keer deel aan de ¼ triathlon van Izegem. En toch maakte ik meer beginnersfouten dan in mijn eerste deelname.
Het zwemmen ging heel vlot en ik kwam als 9e uit het water. Er stond weer een massa volk op de brug en dat zorgt altijd voor een adrenaline opstoot. Ik spurtte dan ook zo snel mogelijk naar de wisselzone. Helaas koos ik daar de verkeerde rij (fout 1 dus). Eventjes paniek, maar gelukkig vertrok clubgenoot Pieter Vanhee net en kon ik door het gat naar de juiste rij kruipen. Ik wisselde redelijk snel, maar toen ik vertrok met de fiets aan de hand viel mijn euro dat ik mijn rugnummer niet had (fout 2). Eventjes terugdraaien, zoeken naar rugmijn nummer die op de grond lag en die dan al stuntelend aandoen. Eenmaal op de fiets kwamen enkele hardrijders zoals Jan Peiren en Bram Deruyck mij voorbij, maar hun tempo lag te hoog om lang te volgen. Ik moest hen dan ook redelijk snel laten gaan. Ook het volgende groepje kon ik niet blijven volgen. Ik pikte even aan bij Niki Devoldere. Ondanks zijn aanwijzingen kon ik zijn wiel niet houden. Uiteindelijk belandde ik toch in een goeie groep, maar in Kachtem schoten we er met 2 man af. Ik dacht dat we nog een ronde moesten en knokte hard om terug aan te sluiten. Net voor het binnenrijden van Izegem slaagden we daarin. Maar hier had ik mijn grootste fout van de wedstrijd gemaakt. We waren ondertussen al in de laatste ronde. In plaats van even op adem te komen in het wiel, moest ik direct de loopschoenen aantrekken. De eerste kilometer viel nog mee, maar ik kreeg last van mijn ademhaling. Ook mijn maag begon tegen te stribbelen door te geconcentreerde sportdrank (fout 4). Ik moest het tempo dan ook serieus laten zakken. Dankzij de vele aanmoedigingen rond de Korenmarkt en Grote Markt kon ik me herpakken en het tempo terug optrekken in de 2e en 3e ronde. Op het einde kreeg ik het terug moeilijk waardoor ik nog mijn plaats bij de eerste 100 moest prijsgeven. Ik heb vooral geleerd dat ik op de fiets snelheid en kracht te kort kom om mee te draaien in zo'n stayerwedstrijd, waardoor ik teveel energie verspil en dus tekort kom in het lopen.
Over mijn prestatie ben ik niet helemaal tevreden, maar onze club heeft wel weer gezorgd voor een schitterende triathlondag met een vlekkeloze organisatie en een flink aantal eigen leden aan de start. Bedankt aan alle vrijwilligers voor hun inzet, de supporters voor hun aanmoedigingen en de collega’s voor hun sportiviteit!
Het zwemmen ging heel vlot en ik kwam als 9e uit het water. Er stond weer een massa volk op de brug en dat zorgt altijd voor een adrenaline opstoot. Ik spurtte dan ook zo snel mogelijk naar de wisselzone. Helaas koos ik daar de verkeerde rij (fout 1 dus). Eventjes paniek, maar gelukkig vertrok clubgenoot Pieter Vanhee net en kon ik door het gat naar de juiste rij kruipen. Ik wisselde redelijk snel, maar toen ik vertrok met de fiets aan de hand viel mijn euro dat ik mijn rugnummer niet had (fout 2). Eventjes terugdraaien, zoeken naar rugmijn nummer die op de grond lag en die dan al stuntelend aandoen. Eenmaal op de fiets kwamen enkele hardrijders zoals Jan Peiren en Bram Deruyck mij voorbij, maar hun tempo lag te hoog om lang te volgen. Ik moest hen dan ook redelijk snel laten gaan. Ook het volgende groepje kon ik niet blijven volgen. Ik pikte even aan bij Niki Devoldere. Ondanks zijn aanwijzingen kon ik zijn wiel niet houden. Uiteindelijk belandde ik toch in een goeie groep, maar in Kachtem schoten we er met 2 man af. Ik dacht dat we nog een ronde moesten en knokte hard om terug aan te sluiten. Net voor het binnenrijden van Izegem slaagden we daarin. Maar hier had ik mijn grootste fout van de wedstrijd gemaakt. We waren ondertussen al in de laatste ronde. In plaats van even op adem te komen in het wiel, moest ik direct de loopschoenen aantrekken. De eerste kilometer viel nog mee, maar ik kreeg last van mijn ademhaling. Ook mijn maag begon tegen te stribbelen door te geconcentreerde sportdrank (fout 4). Ik moest het tempo dan ook serieus laten zakken. Dankzij de vele aanmoedigingen rond de Korenmarkt en Grote Markt kon ik me herpakken en het tempo terug optrekken in de 2e en 3e ronde. Op het einde kreeg ik het terug moeilijk waardoor ik nog mijn plaats bij de eerste 100 moest prijsgeven. Ik heb vooral geleerd dat ik op de fiets snelheid en kracht te kort kom om mee te draaien in zo'n stayerwedstrijd, waardoor ik teveel energie verspil en dus tekort kom in het lopen.
Over mijn prestatie ben ik niet helemaal tevreden, maar onze club heeft wel weer gezorgd voor een schitterende triathlondag met een vlekkeloze organisatie en een flink aantal eigen leden aan de start. Bedankt aan alle vrijwilligers voor hun inzet, de supporters voor hun aanmoedigingen en de collega’s voor hun sportiviteit!
Tuesday, August 14, 2007
Izegem
15 augustus staat al voor de 17e keer gelijk met de Izegemse Kwarttriathlon. Ikzelf start er voor de 4e keer en voor het eerst als lid van de organiserende club ITC. Het zal een wedstrijd in de wedstrijd worden tussen de ITC'ers. Er nemen bijna 50 eigen leden deel aan de wedstrijd. Izegem zal dus Alpro-blauw kleuren en je voelt de spanning bijna tot hier in Deinze. Het zal in elk geval een zware wedstrijd worden, want ze voorspellen rukwinden tot 70 km/u
De voorbije week was het vooral bekomen van de wedstrijd in Antwerpen. De trainingen waren dus heel rustig met uitzondering van een stevige looptraining op donderdag. Ik kijk er in elk geval naar uit en hoop mijn prestaties van de voorbije 2 jaar minstens te evenaren.
De voorbije week was het vooral bekomen van de wedstrijd in Antwerpen. De trainingen waren dus heel rustig met uitzondering van een stevige looptraining op donderdag. Ik kijk er in elk geval naar uit en hoop mijn prestaties van de voorbije 2 jaar minstens te evenaren.
Monday, August 06, 2007
IM 70.3 Antwerpen - Wijze lessen
Voor het eerst stond ik aan de start van een grote internationale wedstrijd: de Ironman 70.3 in Antwerpen. Dankzij dit label is de Marc Herremans Classic uitgegroeid tot een topwedstrijd met bijna 900 atleten aan de start.
Vooraf had ik wat schrik van de zwemstart. Het was de eerste keer dat ik in zo'n massa startte. Om 11u werden we op gang geschoten en ik kwam vrij vlot weg. Na 1000m zag ik enkel nog witte badmutsen van de pro's rond me. Ik zat dus in goed gezelschap. Na 27' kwam ik uit het water, net de eerste pro-dames en in de buurt van clubgenoot Philip Pinket. Ik denk dat we al in elke triathlon samen uit het water gekomen zijn. Mijn zwemmen was dus prima. Na een snelle wissel sprong ik ook samen met Philip op de fiets. Ik vertrok heel rustig tot we uit de Waaslandtunnel kwamen. Ik versnelde iets en voelde op de bruggen dat de benen goed waren. Helaas ligt het parcours in het Antwerpse havengebied bezaaid met overwegen en bij een van de eerste had ik al prijs. Ik ging in volle vaart over een put en mijn achterband stond bijna onmiddellijk plat. Na enkele minuten tijdverlies (en vooral veel plaatsen verloren) kon ik terug vertrekken. Op de stroken met wind in de rug kon ik nog mooi tempo maken, maar op de stroken tegen wind kreeg ik het steeds moeilijker. Vooral het laatste stuk terug richting Antwerpen was bijzonder zwaar. Er zat weinig volk rond mij, zodat ik ook geen mikpunt had. De benen waren dan ook serieus vermoeid toen ik eindelijk aan de wisselzone kwam. Na de wedstrijd bleek dan ook nog eens dat mijn achterwiel sleepte, dus ik heb een pak extra energie verbruikt. De eerste looppassen voelden toch nog redelijk goed, maar dat gevoel ging snel weg. De hitte sloeg ongenadig toe en ik moest noodgedwongen wandelen. De verleiding om uit de wedstrijd te stappen was groot, maar ik wou niet zomaar opgeven. Op karakter heb ik verder gedaan en zelfs in de laatste ronde dacht ik dat ik het nooit ging halen. Ik denk niet dat ik ooit zo diep ben gegaan op een triathlon. Het was met mijn laatste krachten dat ik over de aankomst liep. Mijn plaats in de uitslag is natuurlijk niet wat ik verwachtte, maar dat ik de finish haalde geeft mij toch heel wat voldoening. Toen ik mijn medaille kreeg uit handen van Marc Herremans was al het leed snel vergeten. Mijn plaats in de uitslag is natuurlijk ver onder de verwachtingen, maar het finishen gaf me toch een enorme voldoening. Ik heb voor mezelf bewezen dat ik wel voldoende karakter heb. Misschien te streng voor mezelf, maar ik vind dat ik dat het vroeger soms te snel opgaf.
Deze wedstrijd was toch een unieke ervaring: zo'n groot deelnemersveld, de rechstreekse TV-uitzending, al die nationaliteiten samen en een mega-sfeer. Triathlon is de mooiste sport die er bestaat!
Vooraf had ik wat schrik van de zwemstart. Het was de eerste keer dat ik in zo'n massa startte. Om 11u werden we op gang geschoten en ik kwam vrij vlot weg. Na 1000m zag ik enkel nog witte badmutsen van de pro's rond me. Ik zat dus in goed gezelschap. Na 27' kwam ik uit het water, net de eerste pro-dames en in de buurt van clubgenoot Philip Pinket. Ik denk dat we al in elke triathlon samen uit het water gekomen zijn. Mijn zwemmen was dus prima. Na een snelle wissel sprong ik ook samen met Philip op de fiets. Ik vertrok heel rustig tot we uit de Waaslandtunnel kwamen. Ik versnelde iets en voelde op de bruggen dat de benen goed waren. Helaas ligt het parcours in het Antwerpse havengebied bezaaid met overwegen en bij een van de eerste had ik al prijs. Ik ging in volle vaart over een put en mijn achterband stond bijna onmiddellijk plat. Na enkele minuten tijdverlies (en vooral veel plaatsen verloren) kon ik terug vertrekken. Op de stroken met wind in de rug kon ik nog mooi tempo maken, maar op de stroken tegen wind kreeg ik het steeds moeilijker. Vooral het laatste stuk terug richting Antwerpen was bijzonder zwaar. Er zat weinig volk rond mij, zodat ik ook geen mikpunt had. De benen waren dan ook serieus vermoeid toen ik eindelijk aan de wisselzone kwam. Na de wedstrijd bleek dan ook nog eens dat mijn achterwiel sleepte, dus ik heb een pak extra energie verbruikt. De eerste looppassen voelden toch nog redelijk goed, maar dat gevoel ging snel weg. De hitte sloeg ongenadig toe en ik moest noodgedwongen wandelen. De verleiding om uit de wedstrijd te stappen was groot, maar ik wou niet zomaar opgeven. Op karakter heb ik verder gedaan en zelfs in de laatste ronde dacht ik dat ik het nooit ging halen. Ik denk niet dat ik ooit zo diep ben gegaan op een triathlon. Het was met mijn laatste krachten dat ik over de aankomst liep. Mijn plaats in de uitslag is natuurlijk niet wat ik verwachtte, maar dat ik de finish haalde geeft mij toch heel wat voldoening. Toen ik mijn medaille kreeg uit handen van Marc Herremans was al het leed snel vergeten. Mijn plaats in de uitslag is natuurlijk ver onder de verwachtingen, maar het finishen gaf me toch een enorme voldoening. Ik heb voor mezelf bewezen dat ik wel voldoende karakter heb. Misschien te streng voor mezelf, maar ik vind dat ik dat het vroeger soms te snel opgaf.
Deze wedstrijd was toch een unieke ervaring: zo'n groot deelnemersveld, de rechstreekse TV-uitzending, al die nationaliteiten samen en een mega-sfeer. Triathlon is de mooiste sport die er bestaat!
Wednesday, August 01, 2007
Winst
Ik heb vandaag al 3 plaatsen winst geboekt in de uitslag van komende zondag want onze nationale toppers Luc Van Lierde, Rutger Beke en Gerrit Schellens moeten helaas forfait geven.
Een serieuze aderlating, maar er staan nog mooie namen op de deelnemerslijst: Marino Vanhoenacker, Frederik Van Lierde en de buitenlanders Steffen Liebetrau (2e IM Lanzarote in 2006)en Andrew Johns (winnaar vorig jaar). Hoewel ik deze toppers enkel zie als ze me dubbelen, geeft het toch altijd een speciaal gevoel om in dezelfde wedstrijd te zitten. Het is hetzelfde als mogen meerijden in een wielerklassieker als Gent-Wevelgem of Kuurne-Brussel-Kuurne.
Naast al deze toppers is er ook nog een dame waar ik veel bewondering voor heb: Marieke Vervoort oftewel wielemie. Als vrouwelijke rolstoelatlete heeft ze het niet altijd makkelijk, maar ze blijft knokken. Hopelijk kan ze haar droom waarmaken en zich kwalificeren voor Hawaii.
Een serieuze aderlating, maar er staan nog mooie namen op de deelnemerslijst: Marino Vanhoenacker, Frederik Van Lierde en de buitenlanders Steffen Liebetrau (2e IM Lanzarote in 2006)en Andrew Johns (winnaar vorig jaar). Hoewel ik deze toppers enkel zie als ze me dubbelen, geeft het toch altijd een speciaal gevoel om in dezelfde wedstrijd te zitten. Het is hetzelfde als mogen meerijden in een wielerklassieker als Gent-Wevelgem of Kuurne-Brussel-Kuurne.
Naast al deze toppers is er ook nog een dame waar ik veel bewondering voor heb: Marieke Vervoort oftewel wielemie. Als vrouwelijke rolstoelatlete heeft ze het niet altijd makkelijk, maar ze blijft knokken. Hopelijk kan ze haar droom waarmaken en zich kwalificeren voor Hawaii.
Subscribe to:
Posts (Atom)
