Triathlon Eupen

Terwijl een pak atleten kozen voor de IM 70.3 in Antwerpen, trok ik diezelfe dag de taalgrens over richting Eupen. Ondanks de zware concurrentie van Antwerpen stonden er hier meer dan 300 deelnemers aan de start voor de halve triathlon. Hier geen grote IM-toestanden, maar wel een goeie en gezellige organisatie.
Ik had mijn verwachtingen vooraf niet te hoog gesteld: gewoon de wedstrijd met een goed gevoel finishen.
Het zwemmen gebeurde in het stuwmeer van het Wesertal, een van de mooiste plekjes waar ik al gezwommen heb. Ik was bij de start meteen goed weg vanop de eerste rij. Het was beetje zoeken naar de juiste boeien in het begin. Na het eerste keerpunt kregen we dan ook nog af te rekenen met golven en tegenstroom door de wind. Na 37 minuten stond ik terug aan wal. Na een voor mijn doen redelijk vlotte wissel sprong ik op de fiets in het gezelschap van Wim Vandewielle en Pieter Hélin. Niet slecht gezwommen dus. Eens de stuwdam over mochten we meteen de eerste helling op (en terug naar beneden). De eerste ronde was het echt zoeken naar het goeie ritme op het slechtlopende asfalt, de stukken vals plat, de hellingen, ... Gelukkig was het laatste deel van de ronde dalend en vlak zodat hier wat recuperatie mogelijk was. Tijdens die eerste ronde zag ik het even niet meer zitten. Waar was ik nu weer aan begonnen? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk maak? Wat kom ik met mijn beperkte fietscapaciteiten zoeken op zo'n parcours? Raak ik in de laatste ronde hier nog boven zonder afstappen?
En dan passeerde ik een eerste keer terug langs de supporters aan de stuwdam. Even een grapje maken over het zot parcours en dan gezwind de helling op richting keerpunt. Blijkbaar zorgde dit voor een ommekeer, want de benen voelden ineens een stuk beter en ik kon tijdens de tweede ronde zowaar wat genieten van dit parcours en de prachtige omgeving. Dit goeie gevoel bleef ook in de derde ronde. In de laatste ronde lieten de benen zich dan toch voelen, maar ik kon mijn tempo vasthouden. Ik was blij toen ik na 2u34 van de fiets mocht springen. Nu was de vraag hoeveel ik nog over had voor het lopen. De eerste loopkilometers gingen redelijk vlot. Het was dan ook in dalende lijn ;-) Die afdaling werd gevolgd door enkele hellende stroken waar maar geen einde leek aan te komen. Na 36 minuten zat mijn eerste loopronde van 7 km erop. De tweede ronde kreeg ik het al iets lastiger en moest even een plasstop inlassen. In de derde ronde liet het gebrek aan lange duurlopen de voorbije maand zich duidelijk voelen. Het was dan ook op automatische piloot richting finish. Moe maar heel tevreden finishte ik in 5u09, goed voor een 166e plaats op 300 deelnemers.
Deze wedstrijd is voor mij het bewijs van de vooruitgang die ik dit jaar gemaakt heb, vooral in het fietsen. De voorbije jaren crashte ik op de halve triatlons telkens in het lopen omdat ik in het fietsen teveel krachten verspeelde.
Hoewel er nog veel werk aan de winkel is voor Frankfurt, geeft dit zeker het nodige vertrouwen.