IM 70.3 Antwerpen - Wijze lessen

Voor het eerst stond ik aan de start van een grote internationale wedstrijd: de Ironman 70.3 in Antwerpen. Dankzij dit label is de Marc Herremans Classic uitgegroeid tot een topwedstrijd met bijna 900 atleten aan de start.
Vooraf had ik wat schrik van de zwemstart. Het was de eerste keer dat ik in zo'n massa startte. Om 11u werden we op gang geschoten en ik kwam vrij vlot weg. Na 1000m zag ik enkel nog witte badmutsen van de pro's rond me. Ik zat dus in goed gezelschap. Na 27' kwam ik uit het water, net de eerste pro-dames en in de buurt van clubgenoot Philip Pinket. Ik denk dat we al in elke triathlon samen uit het water gekomen zijn. Mijn zwemmen was dus prima. Na een snelle wissel sprong ik ook samen met Philip op de fiets. Ik vertrok heel rustig tot we uit de Waaslandtunnel kwamen. Ik versnelde iets en voelde op de bruggen dat de benen goed waren. Helaas ligt het parcours in het Antwerpse havengebied bezaaid met overwegen en bij een van de eerste had ik al prijs. Ik ging in volle vaart over een put en mijn achterband stond bijna onmiddellijk plat. Na enkele minuten tijdverlies (en vooral veel plaatsen verloren) kon ik terug vertrekken. Op de stroken met wind in de rug kon ik nog mooi tempo maken, maar op de stroken tegen wind kreeg ik het steeds moeilijker. Vooral het laatste stuk terug richting Antwerpen was bijzonder zwaar. Er zat weinig volk rond mij, zodat ik ook geen mikpunt had. De benen waren dan ook serieus vermoeid toen ik eindelijk aan de wisselzone kwam. Na de wedstrijd bleek dan ook nog eens dat mijn achterwiel sleepte, dus ik heb een pak extra energie verbruikt. De eerste looppassen voelden toch nog redelijk goed, maar dat gevoel ging snel weg. De hitte sloeg ongenadig toe en ik moest noodgedwongen wandelen. De verleiding om uit de wedstrijd te stappen was groot, maar ik wou niet zomaar opgeven. Op karakter heb ik verder gedaan en zelfs in de laatste ronde dacht ik dat ik het nooit ging halen. Ik denk niet dat ik ooit zo diep ben gegaan op een triathlon. Het was met mijn laatste krachten dat ik over de aankomst liep. Mijn plaats in de uitslag is natuurlijk niet wat ik verwachtte, maar dat ik de finish haalde geeft mij toch heel wat voldoening. Toen ik mijn medaille kreeg uit handen van Marc Herremans was al het leed snel vergeten. Mijn plaats in de uitslag is natuurlijk ver onder de verwachtingen, maar het finishen gaf me toch een enorme voldoening. Ik heb voor mezelf bewezen dat ik wel voldoende karakter heb. Misschien te streng voor mezelf, maar ik vind dat ik dat het vroeger soms te snel opgaf.
Deze wedstrijd was toch een unieke ervaring: zo'n groot deelnemersveld, de rechstreekse TV-uitzending, al die nationaliteiten samen en een mega-sfeer. Triathlon is de mooiste sport die er bestaat!