Het triathlonseizoen begint op zijn laatste benen te lopen. De Europese Ironman-wedstrijden zijn zondag afgesloten met IM UK waar enkele belgen knap presteerden. Voor de gelukkigen is er natuurlijk nog de moeder van alle triathlons in Hawaii.
Dichter bij huis was er zondag de Mr T triathlon in Gent. Dit is een van de weinige wedstrijden waar het volledig om de pure recreant draait. Het was dan ook mooi om te zien hoe heel wat mensen genoten van hun allereerste triathlon. Op geen enkele wedstrijd zie je zoveel mensen met een grote smile op hun gezicht rondfietsen en -lopen. Ik herkende de verhalen over kippevel bij de finish onmiddellijk. Het is ondertussen al meer dan 4 jaar geleden dat ik zelf dat gevoel voor het eerst mocht beleven in De Haan. Hoewel na al die wedstrijden het grote 'wauw'-gevoel al een stuk verminderd is, geeft de finish halen van een triathlon mij nog altijd een grote voldoening. Bij een goeie prestatie durft zelfs dat haar in mijn nek nog wel eens rechtkomen.

Ondertussen ben ik begonnen aan de voorbereiding op mijn laatste triathlon dit jaar, de Zwintriathlon in Knokke. Ik mag er opnieuw op de eerste rij starten tussen de grote jongens met startnummer 101. Naast mij staat met nummer 100 letterlijk en figuur een grote jongen, met name Rutger Beke. Als ik voor hem uit het water geraak, vergis ik me misschien wel per ongeluk van fiets ;-) Maar ik vrees dat ik hem enkel ga zien als hij me dubbelt. In elk geval, reden genoeg om nog enkele weken door te trainen.