Talent...

Af en toe wou ik dat wat meer talent had voor triathlon en sport in het algemeen. Ik vloek dikwijls in mijn binnenste als ik er weer eens wordt afgereden of genadeloos voorbijgelopen. Het steekt als ik collega's tijden die zie lopen waar ik alleen maar kan van dromen. Gelukkig kan ik revanche nemen in het zwemmen, maar mijn zwemprestaties zijn ook eerder het gevolg van hard werken dan van puur talent. Als kleuter had ik 2 lessenreeksen nodig om dat zwemmen eindelijk onder de knie te krijgen. Die eerste keer 25m kwam er ook alleen maar onder druk van een brevet en een beloofd cadeautje (toen waren kinderen nog content met een playmobil ventje). Als 8-jarige mocht ik mijn competitie debuut maken, maar hoge toppen scheren zat er nog niet. Door vol te houden werd ik ieder jaar een stukje beter en schoof ik naar voor in de uitslagen. Op latere leeftijd stapte ik over naar het reddend zwemmen, waar we dankzij een goeie ploeg regelmatig medailles pakten op de aflossingswedstrijden. Dat gaf me de motivatie om verder te blijven zwemmen, waardoor ik nu op een basis van 20 jaar kan teren. Daar ligt de verklaring voor mijn huidig zwemniveau.
Ik weet ook wat me te doen staat in het lopen en fietsen: verder blijven trainen en geduld hebben. Ik ben ervan overtuigd dat ik daar nog heel wat progressie kan maken.
Gelukkig is talent geen voorwaarde om te genieten van onze mooie sport en zelfs in de middenmoot finishen geeft mij al een voldoening. Maar een mens wil altijd meer natuurlijk.